Het zijn niet mijn eerste levensbehoeften want die stonden bij aankomst al klaar, een fles ouzo, een fles verse olijfolie en een zak chips, wat wil een man nog meer?
In het rode huurautootje van Panayotis gaan we op weg naar Karavas, onderweg zien we de schuur van Nikos op een kier staan, ik toeter een keer en Nikos, de eigenaar van Appartementen Evi en Marios, komt naar buiten om te kijken wie er toetert.
Hij versneld zijn pas als hij ziet dat wij het zijn, Nikos is een volbloed Kythiriaan, altijd vriendelijk en blij om ons weer te zien, hij spreekt net zoveel engels als wij grieks maar uit de uitdrukking op zijn gezicht en de vriendelijke handdruk blijkt dat hij t fijn vindt dat wij er weer zijn.
Onderweg naar de bakkerij in Karavas staat er ineens een blauwe mercedes op de weg, overdwars.
Als een echte griek toeter ik overdreven lang op de claxon van t huurautootje.
De bestuurder van de blauwe taxi gebaard dat ik gelijk heb en ik zie hem worstelen met t stuur om het voertuig in de voor hem gekozen rijrichting te krijgen, zijn boosheid slaat binnen een seconde om als hij ons ziet en ook hij schud ons vriendelijk de hand.
Takis....een kopie van Nikos qua vriendelijkheid.
Na een bezoek aan de bakker snel de wandelpantoffels aan en richting Trifilianika.
Daar dalen we aan het einde van het dorp af in de kloof die ons naar Paleochora brengt.
Het is de derde keer dat we de kloof doen maar gezien de naderde regenbuien is dit de enige plek waar we beschut lopen.
Het pad door de kloof is spookachtig mooi, het daglicht kan er door de begroeiing nauwelijks doordringen.
Hier en daar kan ik de hemel zien die inmiddels asgrauw is en weldra hoor ik de regen tikken op de bladeren van de bomen.
Elke keer weer ontdek ik wat anders in de kloof, dingen die je eerder niet zijn opgevallen.
Daar waar de regen de grond wel bereikt worden de stenen en keien spekglad, op passen dus.
Verderop komen we uit de bebossing van de kloof en zien de kerk van de Heilige Barbara weer prachtig liggen tegen een donkere achtergrond, de regen maakt er een triest plaatje van maar ach ook dit is de natuur, die overigens door de ontstane geuren heerlijk ruikt en vol zuurstof zit.
Door de voorzichtigheid op de stenen wordt springen glijden en ook door de neerslag zijn we binnen een aantal minuten drijfnat, doorweekt.
Via het dikke zwarte touw klimmen we omhoog richting het kerkje.
Het touw hebben we echt nodig omdat de steile beklimming erg glibberig geworden is.
Bovenaan gaan we niet naar Paleochora maar besluiten rechtsaf te slaan over het oude pad door de heuvels naar Trifilianika en dan door naar Potamos, de warme douche, de ouzo en de houtkachel.
We stijgen, dalen en verstoren met onze komst het concert van de kikkers in de diverse riviertjes die we onderweg oversteken.
Aangekomen in het dorp van de klavertjes knijp ik in de mouwen van mijn jas, riviertjes met water zoeken hun weg naar de grond, we zijn beide doorweekt.
De asfaltweg af naar Potamos, we gaan opzij voor een blauw peugeotje wat ons echter niet voorbij gaat maar stopt, het raampje open draait en ons in het Grieks een vraag stelt.
"Sorry, only English for me" vertel ik de jonge dame die vriendelijk terug lacht.
Of we een lift willen?
Ik vertel haar dat we niet ver meer hoeven en inmiddels toch al doorweekt zijn, dus we slaan haar aanbod vriendelijk doch beleefd af en danken haar voor het verzoek.
Potamos blijkt een spookstadje, geen kip te zien en ook het inmiddels verlaten ziekenhuis en het lege kantoor van Ross Holidays maken het aangezicht er niet blijer op.
De douche is heerlijk warm en de ouzo doet ook zijn werk, het leven op Kythira is zo slecht nog niet, op naar de tweede ouzo!