Ja klopt!
Het verhaal over de yoghurt op t prikbord schudde mij plots wakker
We hebben de making of van dichtbij meegemaakt, hieronder verslag!
Vandaag is er weer een kwartet aan wandelaars op pad.
We pikken de twee vaste eilandbewoners op in Aroniadika en rijden richting Mylopotamos.
Mylopotamos is een lieflijk dorpje waarvan je moet weten dat het er ligt, ik bedoel rij je de hoofdweg af naar Chora dan rij je er zo voorbij, tenminste het staat wel aangegeven maar als je niet weet wat je er te zoeken hebt, dan rij je door.
Mylopotamos heeft vele wandel activiteiten te bieden, je kunt er naar de watervallen of verder door naar de watermolens, het klooster Panagia Orfani en het strand van Kalami.
Het spookdorp Kato Chora met zijn vele kerkjes en vervallen huisjes, de grot van de Agia Sofia.
Wat ook kan is natuurlijk gewoon genieten van het typisch Griekse leven op het dorpsplein van Mylopotamos, je neemt een boek mee en neemt plaats onder de grote plataan en laat de dingen van die dag over je heen komen, totale ontspanning met een heerlijke lunch.
Ik zet t kleine huurautootje even voorbij O Platonisch aan de kant van de weg stil.
We lopen terug naar het verlaten dorpsplein, de meeste tafels en stoelen zijn vertrokken voor hun winterslaap, voor de ingang van O Platanos staat links en rechts nog wat zitmeubilair met bijpassende figuranten, van Gogh zou hier een onbetaalbaar meesterwerk van hebben kunnen maken.
Voor de deur zit een hond met zijn tong uit zijn bek, of de tong is te lang of hij heeft net een traject van een van de trektochten gelopen op zijn te korte pootjes.
Het beestje is mooi van lelijkheid en behoort toe aan de eigenaresse van t kleine supermarktje net even voorbij het leuke kledingwinkeltje van Karin.
Dat kledingwinkeltje verdient even wat extra aandacht, het kleine boetiekje in een leuk oud pandje krijgt steeds meer bekendheid en ook buiten het eiland, er wordt mooie kleding aangeboden en het loont dan ook de moeite om er eens rond te kijken, je bent toerist dus tot kopen niet verplicht.
We nemen plaats aan het overgebleven tafeltje en bestellen fraphe in allerlei variaties, de een zonder alles, dan weer alleen met melk, dan weer alleen met suiker pffffffffff.
Doe mijn maar gewoon een cappuccino, een soepkom met koffie.
Daarnaast de gerolde bladerdeeg gedoopt in honing en sesamzaad, de 'diples'.
Het dorp is bijna verlaten maar toch zien we hier en daar wat mensen zenuwachtig heen en weer lopen, er staat iets te gebeuren!
Het duurt 2 tellen en dan wordt ons verteld wat er op het programma staat, later die dag worden er filmopnames gemaakt voor een yoghurtproduct, of we willen blijven zitten.
Ik dacht t niet of eigenlijk wij dachten t niet want even later lopen we het dorp uit.
We slaan rechts het keienpad in en dalen af naar de grootste waterval van het eiland.
De kraan is echter dichtgedraaid, in de herfst heeft de waterval al zijn kracht verloren, er stroomt wel water langs de rotswand maar van een waterval is geen sprake.
De omgeving blijft echter mooi als altijd met of zonder verval.
Na de oude stenen brug nemen we het pad dat rechts van de rivier loopt en ondanks dat de waterval uitgewerkt is zie je nog voldoende water staan in de achtergebleven meertjes.
Het pad wordt goed onderhouden en even later worden we begeleid door een smalle watergeul, de watergeleiding voor de watermolen iets verderop.
Dit zal ik even uitleggen, watermolens zoals wij die over het algemeen kennen staan direct aan de rivier, een groot rad wordt dan of rechtstreeks of via een zijtakje van de rivier aangedreven, zie het als een fietswiel met schoepjes eraan.
Een ander type is zo een zelfde wiel maar dan valt t water van boven op t rad, vult de bakjes die aan de schoepen vastzitten en zo zet het rad zich in beweging.
Op Kythira doen ze het nog moeilijker, de bekende watergoot bevat water dat afkomstig is van de rivier, terwijl de rivier verder naar beneden gaat blijft de watergeul iets hoger en komt tenslotte boven de watermolen uit.
Via een gat in het dak valt het water dan op een rad.
Is dit bij normale watermolens altijd een verticaal rad, dus zeg maar een staand fietswiel, de ingenieurs op Kythira hebben dit rad plat neergelegd.
Je kunt in dit geval dus spreken van een turbinewiel.
Verder kan ik t niet uitleggen maar het geheel wordt ons totaal duidelijk als de aanwezige eigenaar van de gerestaureerde watermolen de deuren voor ons opent en ons een ongevraagde rondleiding geeft.
Met een zaklampje kruipen we een voor een in het gat dat de constructie van de watermolen aan ons toont.
De binnenzijde van de watermolen is authentiek gebleven en toont een ouderwetse koelkast, een gelijksoortig model als bij Skolio in Agia Pelaghia.
Ook staat er een oude Boiler, gestookt op hout.
Een huisje voor een kabouter maar o zo mooi!
Na de watermolen educatie lopen we verder stroomafwaarts langs de beek, steken deze meerdere keren over en genieten hier en daar van de rust en de natuur.
Aan de overzijde van de kloof gaat een grote groep wandelaars, uiterst zeldzaam deze periode.
Na het bekende tunnelhuis zakken we nog verder af in de inmiddels van water verlaten rivier.
De stenen schijnen fel wit in het aangename zonnetje.
Dan stoppen we bij de afgrond die ons het verdere doorgaan verbiedt, het verval is te groot maar dat wisten we uit het verleden, ook weet ik dat even verderop nog minstens twee watermolens staan en dat je tenslotte uitkomt bij het klooster.
Nu niet, ietwat weemoedig kijk ik naar een metalen ring die in de rotswand zit geboord.
Hier kan een touw doorheen en je kunt gewoon verder, touw ligt thuis, einde discussie.
Ik vertel de beide meegekomen heren dat de vorige keer een geit verder ging via een smal pad aan de rechterzijde van de kloof, het duurt een minuut en onze geit loopt behendig het te smalle pad af en verdwijnt voor een kleine tien minuten.
Bij terugkomst legt hij uit dat het toch het beste is om gewoon met een touw af te dalen maar dat doen we volgend jaar!
Ja, het is eigenlijk wel een slim ventje die Frank, alsof het voor ons de moeite loont om voor die ene afdaling een paar weken vakantie op te nemen volgend jaar!
Maar goed het is iets om over na te denken, ik heb sowieso nog wat onafgemaakte wandelingen in het hoofd zitten en vindt de uitdaging om in een dag van het noorden nar het zuiden te lopen ook wel wat, eens kijken wie ik allemaal zo gek kan krijgen, ik heb er al twee, dus drie incluis.
Ik dwaal weer af ....
We verlaten de kloof omhoog en gaan via het van het zicht ontnomen schuilkerkje ........ Richting de asfaltweg.
Even links maar dan gelijk rechts het pad in richting de grote inmiddels verlaten school.
Aan de rechterkant bezoeken we nog even een verlaten huis, de muren staan nog de rest is vervallen of verdwenen maar ook hier valt zeker iets van te maken de tuin is overwoekerd met onkruid maar ook eens is dit een prachtig bouwwerk geweest.
Via de oude school lopen we terug richting het dorpsplein in Mylopotamos.
Over de weg spant zich van links naar rechts een rood wit gekleurd lint.
Voor O Platanos staat een oude bus, felle lampen beschijnen de hoofdrolspelers van de yoghurtreclame.
Ze zijn druk bezig en diverse keren moet het over.
We bekijken het tafereel, de bus blokkeert onze doorgang dus voorlopig kunnen we met de auto niet weg.
De reclamespot blijkt een heuse speelfilm te gaan worden!
Als vanaf de andere kant ook een bus komt die er graag door wil wordt het filmen even stilgezet, haal ik het lint weg zodat de bus erdoor kan en fluit vervolgens op mijn vingers en wijs naar ons huurautootje, de regisseur heeft t begrepen, wij mogen er ook langs.....Grieks, wat nou moeilijke taal!?!
Op naar Livadi voor de lunch.
Het is gezellig druk bij Manolis in zijn restaurant.
Hij schudt ons vriendelijk de hand en ik ben nog steeds zijn "Sir" from Holland.
Vraagt hoe het met ons is en als we koud 5 minuten zitten moeten we al weer mee de keuken in, ook daar worden we onthaald alsof we t koningspaar uit Holland zijn, dat zijn we niet maar zo voelen we ons dan toch wel een beetje.
Op het fornuis staan diverse pannen te pruttelen, en we bekijken het aanbod.
We bestellen van alles wat maar de hoofdschotel voor mij bestaat uit Griekse Bonensoep.
Het is een gezellige namiddag geworden en op de terugweg in de auto moet ik grote moeite doen om de uitwerking van de bonensoep tegen te houden.
Het was de laatste beschreven wandeling voor dit jaar en ik heb er weer bijzonder veel plezier aan gehad, natuurlijk aan de belevenissen zelf maar ook het schrijven van de verhaaltjes.
Het volgende eat zal komen, een uitgebreid verslag van de Wandelbeurs volgend jaar, er staan spannende dingen te gebeuren en ik mag hopen dat u allen hier weer getuige van mag zijn, in woord en in beeld.
Tot dan Japio!